«رستم کرمانشاهی» در چاه «شغاد»

میگویند:«بندبازها درست موقع سه قدم آخر میمیرند. چون فکر میکنند به پایان خط رسیدهاند سه قدم آخر را با غرور برمیدارند.» این همان صحبتی است که میتوان برای خلاصه وضعیت کیانوش رستمی به کار برد. پسر خوش استایل وزنه برداری که با کسب طلای المپیک ریو ما را به عرش برد، بهبلندایی به همان فاصلهکرماشان تا ریو. هنوز لبخندهای غرور آمیزش زیر وزنه را به یاد داریم که چگونه تیان تائوی چینی را شکست داد و با یک خشم فروخورده، زیر وزنهها فریاد ایران میزد و خندهی مستانه میکرد.
فراموشمان نشده که چگونه در آن نیمه شب تابستانی، غرور را بهمان هدیه داد و سرخوشانه از مدال طلای او به خود میبالیدیم. شبی که رستموار وزنهها را مثل پَر بالای سر میبرد و طلا ضرب میکرد. در آن شب همه ما بر شانههای کیانوش ایستادیم و به دنیا سلام دادیم؛ تا دستکم برای لحظاتی هرچند اندک تصویری زیبا از کشورمان به جهانیان نشان دهیم، تصویری دلنشین در کالبد ورزش و آمیخته با طعمشیرین لبخند.

کیانوش و سقوط آزاد به ته دره

بعد از ریو اما، کیانوش اسیر غروری شد که او را با سرعت هرچه بیشتر در مسیر سقوط به ته دره قرار داد.
غرور؛ کلمه عجیبیست که همچون موریانه به جان موفقیتها میافتد و میتواند زیباترین بناها را هم به ویرانه تبدیل کند. همچون کاک کیانوش ما، که با پافشاری بر باورهای اشتباهاش، اصرار بر اردوهای انفرادی و عدم مشارکت در اردوها و سرپیچی از مربیان و مسئولان فدراسیون، معجون تلخی برای خودش ساخت که درنهایت خودش را زمین زد. کیانوش در مسابقات جهانی ۲۰۱۷ تنها در یکضرب مدال گرفت، در بازیهای آسیایی ۲۰۱۸ اوت کرد و در جهانی ۲۰۱۹ هم توفیقی کسب نکرد تا حالا در یک مسیر سخت برای کسب مدال المپیک قرار بگیرد و با وجود رقیب قلدری چون سهراب مرادی، کسب سهمیه برای او دورتر از همیشه به نظر میرسد.

هرچقدر هم خبرنگاران و کارشناسان تلاش میکردند به مسیر تاریکی که کیانوش در پیش گرفته نوری بتابانند، غرور اجازه نمیداد.استعدادی که در رگهای کیانوش یخ زد وحالا نکته اینجاست چرا ورزشکاری که یک سرمایه ملی است باید این چنین از اوج قله به ته دره برسد؟ چرا باید سالها برای به ثمر نشستن چنین نهالی هزینه شود اما به ناگاه همه چیز خراب شود؟
تمام این اتفاقات را باید نتیجهی اشتباهات رستمی در تصمیم گیریها و مشاورههای غلط بدانیم که سرانجامش جز ناکامی و پشیمانی نبود، چه از سوی اطرافیانش و چه مسئولان فدراسیون. سرانجامی توام با پشیمانی برای پسری که در ریو برای مدالش هلپرکه کردیم و در المپیک پیش رو احتمالا باید غصهی نبودش را بخوریم.

امیررضا احمدی